Ahmet ÖZDEMİR
Körlerden özür diliyorum, Teşbihte, deyimlerde hata aranmaz. Kör tuttuğunu (affedersiniz) okşuyor derler ya. Nedense körün attığı taş bir taş her yeni günde alnımızın ortasını buluyor.
Mayısta yazlığa giderken İstanbul’daki internetimi, telefonumu, ola ki gerekir diye kapatmadım, nakletmedim, dondurmadım. Kullanmadığım halde ücretini ödemeye devam ettim.
Bugün yeni ayın faturası geldi: 70 liralık tarifem 168 TL olmuş. Sebebini sordum. Ekim ortasında (geçen ay) kampanya bitmiş, tam tarife uygulamışlar. Kampanya kendiliğinden yenilenmezmiş. İtiraz edemezmişim. Bunu ödemekten ve gelecek olana da boyun eğmekten başka çare yokmuş. Yeni kampanya yapın, dedim. En az elli tür şıktan birini bulup işlemini yaptılar. 20 TL vergi vereceksin, dediler. Kampanya başlangıcında vergi verilirmiş. Tarifeye baktım, yüzde 18’i KDV, Yüzde 7,5 OİV (her halde özel iletişim vergisi) yer alıyor. Eve geldim, internetim çalışmıyor. Yarım saat uğraşıp, derviş misali kırk kapıdan zaman zaman sıfırdan başlayarak işlemlerden geçip Telekom müşteri hizmetleri temsilcisine ulaştım. Onun da türlü sorularına verdiğim cevaplarla sınavı geçip Ahmet Özdemir olduğumu ispatladım ancak, sistemleri kesik olduğu için ekranları göremiyorlarmış, sonra ara deyip kapattı. İnternet işletmesinin interneti kesikse Bekri Mustafa hatırlanmaz mı?
Bekri Mustafa, yoksul bir mahallede bir caminin önünden geçmektedir. O sırada musallada bir tabut vardır, fakat namazı kıldıracak imam ortalarda yoktur. Cemaatin beklemekten canı sıkılır ve başında kavuğu sırtında cübbesiyle oradan geçen Bekri Mustafa’yı hoca zannederek namazı kıldırmasını söylerler. ‘Yok ben hoca değilim’ dese de dinlemezler ve zorla öne geçirirler.
Bekri Mustafa namazı kıldırdıktan sonra tabutun örtüsünü açar ve ölünün kulağına bir şeyler fısıldar. Cemaat ölüye ne söylediğini merak eder.
Bekri Mustafa gülerek cevaplar: “Sen şimdi aramızdan ayrılıp ahirete gidiyorsun. Eğer orada, bu dünyanın ahvalini sana sorarlarsa, Bekri Mustafa imam oldu dersin. Onlar durumu anlar…” dedim.
Twitter zemini daha müsait olduğu için zaman zaman zülfi yâre dokunacak konuları orada paylaşıyorum. Hoşuma giden gerek bu dünyanın gerek öbür dünyanın gerçeklerini dile getirenleri okuyor, rahatlıyorum. Düşüncemi yazıyorum. Bu gün de bir iki paylaşımda, bir kaz kişiyi takipte bulundum.
Biraz önce öğrendim ki, Twitter bana üç gün ceza vermiş. Cezam bitene kadar yeni kimseyi takip edemeyecek, yorum yapamayacak, silemeyecekmişim. İhlallere devam edersem…
73 yıllık ömrümde, ülke olarak da kişisel olarak da nice badireler atladık, Ne sıkıntılar yaşadım. Ne acılar çektim. Ama bu günlere kadar darlandığımı, yaşamaktan korktuğumu, stres girdabında dönmekte olduğumu hatırlamıyorum. Ben böyle yakınınca, kimi tuzu kurular hücuma kalkışıyor.
Ne yazık ki, budur ahvalimiz.
Ahvalimiz deyince, Gevheri’nin şiirini, rahmetli dostum Turan Engin’in sesini hatırladım. Hiç olmazsa türkülerimiz var:
Bu sinemde yaralarim sızılar
Gül bağrım eziktir bir yara sebep
Her gelen de bizi odlara yakar
Budur ahvalimiz bir yara sebep
Güzeller içinde gayet güzelsin
Salınma karşımda bağrım ezersin
Bana derler niye melül gezersin
Dedim yaralıyam bir yara sebep
Gevheri’yim aşk kitabın açarım
Her açtıkça kanlı yaşlar saçarım
Yar elinden ağu gelse içerim
Koy desinler ölmüş bir yara sebep…